BLOG

Hoe het toch komt dat ik de afgelopen tijd niet ben uitgestapt bij Station Tilburg is me een raadsel, maar bij mijn vele reizen richting Rotterdam en Delft zijn de ontwikkelingen aan de noordzijde van het station mij niet ontgaan. Maar ik heb toch echt een afspraak met een vriendin moeten maken op een zomerse zondagmiddag om bewust hier uit te stappen en rond te lopen. Nu kwam zij uit Rotterdam en ik uit Eindhoven en kwam het ons beiden zeer goed uit.

Het eerste wat mij opvalt als ik het station uitloop aan de stadse zijde, is dat nu eindelijk het prachtige dak van het station naar het ontwerp van Koen van der Gaast uit 1965 tot zijn recht komt. Terug is de zwevende overkapping en dat door wat er onder de kap architectonisch gebeurt. Het gebouw heeft vorig jaar de monumentenstatus bereikt en dat is zeer terecht. Maar nu zie je ook hoe je het monument tot zijn recht kan laten komen. En dat geldt nog veel meer voor de noordzijde. Ik had helemaal geen beeld van het station van deze zijde. Niet zo vreemd omdat er geen uitgang was, maar zelfs vanaf de Burgemeester Brokxlaan had ik geen beeld. Nu wandel je onder het spoor door en kom je aan de noordzijde boven. Het terrein is nog niet helemaal gereed aan deze zijde, maar als je vanaf de weg terugkijkt is de belofte al voelbaar.

Blijf je nog even aan de stadse zijde en kies je dan voor de tweede tunnel, dan kom je in een geheel nieuwe wereld. Er zijn twee onderdoorgangen gemaakt in de bestaande gebouwen, ruim bemeten voor fietsers en voetgangers. Tussen de twee doorgangen een middengebied met bomen en bankjes. Op deze mooie zomermiddag vol met pratende en drinkende mensen en spelende kinderen. Om ons heen het cultureel erfgoed van dit gebied: werkplaatsen, smederijen, ketelhuis, draaierijen en een wagenwerkplaats. Totaal verschillende sferen: bij theater Bleyemakerij luisteren we naar old timers. We horen al snoeiharde geluiden bij het inspelen bij de Hall of Fame waar oude oranje Intercity stoelen in het café staan. Er is een eigen brouwerij: Loc Brewery, RAW is een tijdelijk café restaurant (5 jaar) waar oude treinonderdelen in het interieur zijn verwerkt en in september gaat Club Smederij open. Kortom: het bruist. Erg leuk dat de gebouwnummers zijn gehandhaafd en groot op de deuren staan; je kunt je hier goed oriënteren en het is een mooie verwijzing naar het verleden.

Maar zoals gezegd, het is nog niet klaar. Waar ik erg benieuwd naar ben is de nieuwe toekomst voor de polygonale loods met draaischijf, vlak achter het station in westelijke richting. De elektrisch aangedreven draaischijf uit 1929 functioneert nog in een kuip van ongeveer 20 meter doorsnede. Het mooie gebouw voor stalling en reparatie, met een ongelofelijke hoeveelheid glas, dateert van 1937. Binnenkort gaan we er met de NRP Academie heen. Als je doorloopt in westelijke richting kom je bij de Houtloods en de kraanbaan. In 2014 heeft de Stichting Houtloods de gebouw en kraan gekocht en deze getransformeerd in een multifunctioneel gebouw met restaurant, kantoren en het informatiecentrum Spoorzone. De Houtloods is het oudste gebouw van de voormalig NS-werkplaats en is van 1867. Opgetrokken in rood metselwerk met versieringen en lisenen met een groot aantal bogen in alle gevels. Vroeger opgevuld met horizontale planken met ruimte ertussen om het binnen gelegen hout te laten drogen. Nu door Architect Bedaux De Brouwer mooi gevuld met kozijnen en veel glas waardoor het gebouw nu zijn geheimen prijs geeft. De kraanbaan in het verlengde van de houtloods is in stand gehouden met een tweetal delen van treinen nog op het spoor. En vanuit de kop van het gebouw waar het restaurant is gelegen, kijk je nu uit op een zwevende dak van het station. Dat is als je niet druk in de pannen kijkt. Ze hanteren het keukenbar concept waarbij je zowel in het restaurant als in de keuken kan kijken. Het menu is verfrissend anders, het eten prachtig opgemaakt en lekker. Al mag je in de keuken kijken, ik heb toch het gevoel ‘don’t do it at home’. Is ook niet nodig, ik ben er tenslotte in 22 minuten met de trein.